یادی از دوستان وبلاگ نویسم.....

در این پست قصد دارم در این مدت سه سال و نیمی که تو کار وبلاگ هستم و با دوستان بسیاری آشنا شده ام،جهت آشنایی با دیگر دوستان و همچنین قدردانی از زحماتشان در موردشون چند کلمه ای بنویسم....

1- روان شناسی و سلامت   - پسر عمویم - فوق لیسانس مشاوره معلم و ساکن شهرستان فسا
2- وبلاگ دبیرستان خیر النساء - یکی از اولین کسانی که باهاشون آشنا شدم- خانم آلبوغبیش مدیر سابق مدرسه و حال حاضر یه مجتمع.... شهرستان دیر استان بوشهر.... فوقشون كه گرفتن ديگه پيداشون نشد و البته وبشون هم غير فعال شده ...خانم رسولی،  شاعر گرانقدر همکارشون بودند و چند تا از کتاباشون دارم... شعراشون عالیه....
3- خانه دانش آموزان بندر - پرکارترین همکار فرهنگی و بیشترین بازدید کننده در میان وب ها، وب ایشون هست- خانم رسولی - شهرستان دیر... موفق باشند.
4- پاقلات سرزمین نخل های استوار- ابوذر عباس پور - عاشق پاقلاته ،خانم نصیری هم همکارشونه. ابوذر تازه دوماد شده... شرینیش هم ........
5- وبلاگ دانشجویان علوم تربیتی دانشگاه پیام نور اشکنان - خیلی فعال بود ولی به دلایل نا معلوم وبشون حذف شد.... البته من فکر می کنم با یه عده ای مشکل پیدا کردند.....
6- نیمه پنهان من..... اسفندیار حیدری- همکار فرهنگی شهرمون... داره دکترا
می خونه.....
7- دبستانی ها- شهر بیرم لارستان.... تو کار وب خیلی پیشرفت کرده. معلومه به کارش علاقه داره....
8- تنها کویر بارانی--- خانم علوی ... فکر کنم مشهدی هستند.... هر از گاهی پیداشون میشه... دعامون کنید...
9- بوشهر ، گنجینه خلیج فارس - حسین از بوشهر--- با هم هستیم....
10- گپم پی تونه--- مدت هاست پیداشون نیست..... همکار ارجمند ما در زمینه تعلیم و تربیت....
11- الف ب پ - معلم و همکار فراشبندی- ایشون هم مدتیه که وبشون حذف شده .. نمی دونم... موفق باشند.
12- زمزمه های سبز- خانم نجفی  با اسم مستعار آرامش.. اصلیتی استان فارسی و ساکن بوشهر.. شهر نخل و دریا ... تابستونا مهمونشیم البته نه تو بوشهر.... همکار فرهنگی خودمون هستند.
13- روز نوشته های من.... یکی دیگه از همکار انمونه ... فکر کنم تهرانی باشند...
14- شاید فردا نباشم... آقای علی اکبر حسن پور  ... خوش تیپ ... آخه خواننده هست .. باید هم خوش تیپ باشه و گرنه بازارش کساده....
15 انجمن فرزانگان کویر.... مثل کویر آرام وبی سروصدا...
16- وطنم تنگستان.... عاشقه تنگستانه ولی مثل نسیم آروم میاد و دیگه پیداش نمی شه...
17- مملی شیطون.... مدتها شیطون بود ... عاشورای دوسال پیش مادرشون به رحمت رفتند و شدند مملی غمگین و با ازدواج با حمید آقا دوباره شیطون شدند... اهل تبریزه.
18- دوستدار دانایی.... قاسم خان احمدی... اهل کنگونه و یا به قول بعضی ها کنگان ... اولین بار تو انجمن وبلاگ نویسان کنگونیا دیدمش ... مجری بود.. به قول خودش اولین بار هم بود که مجری گری می کرد...تو کار معلمیه.
19- کنگان طنز و کنگان فرهنگ....آ سید... پیرمرد وبلاگ نویس .. البته فکر کنم خودش میگه بیشتر از بیست سال سنش نیست ولی معلم قاسم احمدی بوده...
20- بندوی من..... عاشق بندوست و البته حل کردن مشکلات روستاش....
21- اینجا بندوست..... عبدالصمد محمدی .. کارش بیسته ولی مدتیه که پیداش نیست... شنیدم متاهل شده.... تازه اول راهی بکش....
22- دیرینه روز ... خانم اسدی راد....معلم کنگونی، ایشون رو هم تو انجمن کنگونیا ملاقاتشون کردیم .سرگروه آموزشی بود .....
23- صدف دریا.... ایشون هم کنگونی هستند... فکر کنم درحال ادامه تحصیل هستند... کمتر پیداشون میشه....
24- مهاجری از بندر.... مرد سیاست. بوشهری ساکن اصفهان... آقای محمد حیاتی..
25- طلوعی در آسمان محبت...خانم محسن نژاد ... معلم دست و دلباز نوشهری.... معلما همشون دست و دلبازن...سه ماه تابستون ، دیگه همش مهمونشیم... با یه مرغداری  قرارداد ببند، یه شتر هم بخر... گوشت گوساله هم بد نیست... ای لشکر........آماده باش، آماده باش....
26- یکی آن بالا مرا دوست دارد.... همشهری مونه ... دانشجو که شد قید همه چیز رو زد....
27- تلالو اندیشه.... خانم گودرزی، معلم اصفهانی... زاینده رود هم که زنده رود شد...
28- چون رود جاری باش.... رها، همکارمون هست.... موفق باشید....
29- سایت هفت آسمان ... عباس ابراهیمی .. معلم لامردی ... خارج کشور قبول شده اما چند ساله منتظره که بره... افغانستان، عراق، آفریقا....منتظرشه...
30- مدرسه عشق.... حسن رزم آرا... معلم اهل خواف.
31- اسرار عشق... همکار گرامی سرکار خانم دشتی.
32- معلم و دیگر هیچ... عاشق دانش آموزاشه ...رامسر... آقای مرتضی جنت بوداغی..
33- بچه های کلاس نارنجی... داستان نویس ادبیاتی... سرکار خانم آذر ..تبریزیه...

34- ادبستان لامرد... همشهری مونه .. تو کار ادبی هست..آقای توانا.
35- غریب است دوست داشتن.... فرشته ... اصفهان.. دست نوشته هاش عالیه ولی ایشون هم مدت هاست که پیداشون نیست...مثل اینکه قبلا لامرد اومدن ، تو سیل لامرد گیر افتدند و دیگه هوس جنوب سرشون نزده....
36- صبای کنگان....همكار ارجمند فرهنگي از كنگان.....
37- زن ایرانی ، گوهری در صدف - خانم مرادی....
38- دبستانی های عزیز..... نورایی... موفق باشید همکار گرامی....
39- کلاس اولی های دبستان شهید باهنر... شهرستان پارسیان هرمزگان ... خانم فروتن اصالت لامردی دارن....
40 - یادداشت های نگین.... بوشهری هستند و بعد از زلزله ی بوشهر دیگه خبری ازشون نشد....فکر بد نکنید...سرحال و قبراق مطلب می نویسند...
41- خاطرات یک دختر بندری ... غوغا....؟؟؟
42- حرفه و فن استان بوشهر....خانم ناصری خواه ... معلم کنگونی.
43- عکس های آماتوری از لامرد... آقای علی اسدی ، عکاس لامردی.. عکساشون عالیه... الکی تعریف نمی کنم... سری به وبشون بزنید...
44- حیاط خلوت یک خانم معلم....استان گلستان.....
45- یادداشت های یک معلم... صالحی ( پونه)... ممنون از حضور گرمتون.
46- دبستان تخصصی قرآن مدرسه آیت الله سعیدی ... بندر دیّر ... آقای باربرز...تازه با هم آشنا شديم....
47- یار دبستانی... خانم عباسی.. معلم کنگونی... موسس انجمن وبلاگ نویسان کنگان... در اولین گردهمایی کنگونیا باهشون آشنا شدم... کلاسش رفته بالا... وبلاگش تبدیل به سایت کرده....
48- معلم جزیره ...آقای صابری تازه با هم آشنا شدیم...
49- آشتي با علوم.... خانم درويشي .. بوشهر... البته يادم رفته بود...وب ساده اي داره...
50 - تربيت بدني و علوم ورزشي در كنگان.... آقاي نادر خان احمدي... ورزشكار خوش تيپ ما... ولي حيف خيلي كم تو وبش مطلب ميگذاره....

 و در این مدت خیلی های دیگر هم بودند که افتخار آشنایی رو باهاشون پیدا کردم. اگه نامی ازشون برده نشده، یا وبشون حذف شده و یا دیگر در این زمینه فعال نیستند ويا كوتاهي از اين جانب بوده.ببخشيد.

 و تشکر فراوان از تمامی دوستان ارجمند و گرامی و اما خودم...

معلم جنوبی... شهرستان لامرد استان فارس... هشت نه سالیه معلمم.. دو تا بچه ی فضول دارم... معاون پرورشی مجتمع و عاشق روستامم و البته پرسپولیس.. خوش ترین لحظه زندگیم وقتیه که پرسپولیس می بره و البته رقیب می بازه... استقلالی ها خیلی به دل نگیرند عاشقی یعنی همین...

موفق باشیــــــــــــــــد...

آب انبار ها (بركه ها ) ، ميراث اجدادمان...

آب انبار ( بركه)

 آب انبارها ، از قدیم الایام نقش حیاتی و به قولی نقش مرگ و زندگی در امور

 روزمره ی ما جنوبی ها داشته که امروزه متاسفانه مورد بی مهری واقع شده است .

برکه ها یاد آور خاطرات خوش و ناخوش روستائیان ساده دل بوده و همیشه مورد تقدیس و احترام می باشد . یادآور دسترنج روستائیان زحمتکش این خطه  و تاول های دست ها یی است که فقط آب باران می توانست مرهم آن باشد. 

 ما با آن بسیار خاطره ها داریم و این قسمتی از  زندگی ما ست که هرگز از

صفحه ی دلمان پاک نخواهد شد .امید داریم که دیگران نیز از این میراث گران بها به خوبی محافظت نموده و آن را ارج نهند .

 

نوروز یاد آور خاطرات دیرین

نوروز یاد آور خاطرات دیرین

وقتی عیدنوروز میاد، همش فکر مشقای نوروزی میفتم.

اون قدیما ، البته نه خیلی قدیم منظورم بست و چهار  پنج سال پیشه .زمانی که سال تحویل می شد ، با پاهای برهنه تو کوچه  کیف می کردیم .نه خبری از موبایل و پیامک بود و نه خبری از اینترنت و کامپیوتر . هراز گاهی ماشینی تلوتلوخوران تو کوچه گرد و خاکی راه می انداخت و ما بچه ها تا چند کوچه اون طرفتر دنبالش می دویدیم . سرو صورتمون کثیف و گلی بود ولی دلایی داشتیم پاک و بی ریا،بزرگ درست به اندازه این آسمون صاف و آبی.

اسپک چه رنگ، موچ ، هفت سنگو و خیلی بازی های دیگه تموم سرگرمی ما بود.

شب و روز هم دنبال این توپ گرد تو زمین های سنگلاخی روستا وقتمون رو سپری می کردیم تابه قولی اوقات فراغتمون رو پر کنیم.

هر خونه ای می رفتی از کشک و دوغ و خرما و نِمِشک (1)پر بود . کسی نمی ترسید چربیش بره رو چارصد پونصد ،ای باباخبری از دکتر نبود اصلا اگه دکتر رو می دیدیم تا هفت کوچه اون طرف تر ،دوپا داشتیم و دوپای دیگه هم قرض می کردیم و الفرار .نه مثل امروزا که به دکتر می گن عمو یا خاله !!!!!. اون روزا فکر آمپول و لباس سفید دکتر ،رعشه به جونمون می انداخت.

دوران خوش آن بود که با دوست به سر شد 

باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود

خلاصه ۱۵ روز تعطیلات رو با خوشی می گذروندیم ولی شب چهارده فروردین هم تا نیمه شب مشغول نوشتن پیک نوروزی بودیم و به حساب خودمون به درسا و مشقامون می رسیدیم...

روز اول مدرسه انگار کشتی هامون غرق شده بود دل و دماغ کلاس رو نداشتیم

معلم انشا وقتی میگفت : تعطیلات نوروز رو چگونه گذروندید ؟ انشای همه یکی بود آخه ما که جایی نرفته بودیم.

اون وقت ها خبری از پلیس نامحسوس نبود، هر کسی پلیس خودش بود؛ تصادف نمی کردیم ولی همیشه دست و پاهامون زخمی بود آخه کسی کفش نمی پوشید.

سنگای روستا دیگه به پاهای برهنه ما عادت کرده بود...

خلاصه اینو بگم دلامون خوش خوش بود ، کسی غصه ای نداشت چرا که همه فقیر بودن ، پولداری نبود که دیگران به او غبطه بخورند و وچه هوایی  داشت روستا!

دود ماشینا کسی رو به سرفه کردن نمی انداخت...

هرچی بگم بازهم کم گفتم ...

ولی چه کنم . دلمون پُره  و وقت عزيزان گرامي....

تا دیداری دوبار ه بدرود....

----------------------------------------------------

نِمِشك: كره حيواني