دست نوشته های یک معلم  جنوبی

واجب فراموش شده...

وقتي كه شعر زيباي آي آدماي نيما را مي خواندم ناخودآگاه به اين فكر فرو رفتم : آيا منظور نيما فقط بي تفاوتي و بي مسووليتي ما آدماست يا نه؟ بهتر است نگاهي عميق به شعر نيما بيندازيم:

آي آدما: پس انسانيت و بشريت را مخاطب قرار داده است. ما كه دم از انسانيت مي زنيم و گاه گاهي بويي از آن نبرده ايم چه بسا كه ديگر موجودات خداوند از ما انسان ترند.

كه در ساحل نشسته ، شاد و خندانيد: آرامش در ساحل و شادان بودن.

يك نفر در آب دارد مي سپارد جان: يك انسان و بشر در حال غرق شدن است و ما بي تفاوت.

...

و امروزه دو امر واجب كه ما خيلي راحت و بي تفاوت از كنار آن مي گذريم:

امر به معروف و نهي از منكر. 

تا كنون بارها به اين دو مورد برخوردكرده ايم و خيلي راحت از كنارش گذشته ايم . و اما روي سوال من به جوان هاست . عروسك هايي ( ببخشيد خانم هاي جواني) كه در ملا عام و كوچه و خيابان خود را به صورت عروسك درآورده و گويي به همه محرم هستند الّا شوهر و برادر و پدر خود. پسرهايي كه امروزه بيشتر به شكل جنس مخالف مي باشند تا شخصيت واقعي خود. پسر را چه به برداشتن ابرو و گيس گذاشتن و ..... اگر دختر خانم هاي ما چادر واقعي خود را رعايت كنند و آقا پسرها هم چشمان خود را كنترل و بفهمند كه چه گوهر بارزشي خداوند در وجودشان به وديعه نهاده، آن وقت خيلي از گناهان از جامعه شيعي ما رخت بر مي بندد.و يكي از عوامل   فساد و تباهي و شايد مهم ترين عامل، خود به خود از بين مي رود. و بهترين زمان كه ما مي توانيم خود را اصلاح كنيم، ماه مبارك رمضان است. پس بياييم خالصانه از خداوند بخواهيم كه در اين راه كمكمان نمايد.

الهي آمين...